In deze barre tijden hebben we ubuntu-solidariteit meer dan nodig

0 Flares 0 Flares ×

Door Henk Haenen

Wereldwijd worden mensen getroffen door het coronavirus. Het ongewisse dat daarmee gepaard gaat houdt ons van dag tot dag, van uur tot uur, in een ban die sinds lange tijd, zeker in ons land, ongekend is. Niemand kan in deze omstandigheden, die het openbare leven grotendeels stilleggen, ook maar met enige zekerheid vertellen hoe de leef- en werksituatie er de komende tijd uit zal zien. In de media en in de dagelijkse voorlichtingsprogramma’s dringt zich het ongerijmde op: ‘Een ding staat vast, dat niets vaststaat.’

Saamhorigheid is in deze tijden van onzekerheid en bedreiging van mensen die ons lief zijn, een groot goed. Gelukkig zien we in onze samenleving veel initiatieven om daaraan praktisch gestalte te geven. Vrijwilligers komen bijeen om een lawine aan lakens, washandjes en andere benodigdheden voor ziekenhuizen te sorteren en op te vouwen omdat wasserijen de omvang van deze werkzaamheden niet meer aankunnen. Gevangenen maken mondkapjes voor werkzame mensen in de medische sector. Buurtbewoners organiseren vangnetten voor boodschappen doen en andere hulp. Werknemers in de ouderenzorg maken overuren en medische specialisten laten, als het maar enigszins kan, hun standaardtaken achterwege om daar in te springen waar de nood het hoogst is. Mensen die normaliter geen contact met elkaar hebben, vinden nieuwe, veilige manieren om met elkaar te communiceren.

Van overheidswege wordt een klemmend beroep gedaan op alle mensen om hun nuchtere verstand én een andere burgerschapszin te volgen, die van sociaal dienstbetoon. Politiek beleid voor het ontwerpen en tijdig bijstellen van gezondheidsbeleid heeft de hoogste prioriteit, net zoals de steunmaatregelen om de economische malaise zoveel mogelijk te verzachten. Prominent sociaaleconomisch beleid en grote zorg voor de burger hebben een liberale agenda van een terugtredende overheid op de achtergrond gedrongen.
Dit is veel, ongekend veel, maar niet genoeg. Versterking van sociale cohesie zal van de mensen zelf moeten komen, want wat de overheid kan aanbieden zijn middelen. Die zijn belangrijk, maar de zingeving van deze beleidsinstrumenten in de praktijk van het leven is en blijft een medemenselijke aangelegenheid.

Veel mensen met mij worden verrast door de vele burgerinitiatieven om deze compassie met de medemens handen en voeten te geven. Het vaak bekritiseerde doorgeschoten individualisme in onze westerse samenleving blijkt in de huidige situatie van nood een tegenwicht te vinden: een welbegrepen solidariteit in denken en handelen.

Dat geeft in barre tijden waarmee wij allemaal, als burgers, werknemers, werkgevers, jong en oud, geconfronteerd worden, moed en hoop, en zeker in een aantal tragische situaties, ook troost.

0 Flares Twitter 0 Facebook 0 Google+ 0 LinkedIn 0 0 Flares ×

Reageer