It’s love, stupid!
Liefde is een revolutie.
Als u, lieve lezer(es), een babyboomer bent, dan heeft u de sociale verandering die die woorden pak ‘m beet een halve eeuw geleden aanduidden misschien wel letterlijk aan den lijve ondervonden. Ben je – ik tutoyeer met opzet – kind van babyboomers, zoals ik, dan is de kans vele malen groter dat je de mythologie van de jaren zestig weliswaar met de paplepel ingegoten hebt gekregen, maar bij Lennon-eske teksten – Lennon, niet Lenin – vooral denkt aan MTV, Coca Cola en Nike Air Max.
Weten wij wat dat is, revolutie? En liefde? Jawel: van de reclame…
In dit nummer van iFilosofie valt te lezen dat de liefde opnieuw uitgevonden dient te worden. Dat vindt Alain Badiou, zelf het intellectuele product van Mei ’68. Sentimentele oude-mannenpraat, zullen we geneigd zijn te zeggen, en tot overmaat van ramp opgetekend uit de mond van een verstokte Franse communist.
Bleri Lleshi doet ons niettemin beseffen dat in tijden van angst, na Parijs en zijn eigen stad Brussel, het oproepen tot liefde, dwars tegen haar commercialisering in, een urgent waagstuk is. Wie dat wil horen, zou zomaar de conclusie kunnen trekken dat liefde meer vermag, meer móét vermogen dan Hollywoodsprookjes kopiëren.
In een vorig nummer van iFilosofie confronteerde Jannah Loontjens mij, een kind van de jaren negentig, met de paradox van die decade: respect voor de ander zonder echte interesse, een gemeenschap van in hun grenzeloze identiteiten vereenzaamde ego’s. Zou de rebellie van oprechtheid tegen de postmoderne ironie – waarvan ook de jonge Duitse filosofieprofessor Markus Gabriel een exponent lijkt – niet verlangen dat we de liefde opnieuw als sociale kracht uitvinden?
Misschien moet de ware rebel zich juist géén liefdeszand in de ogen laten strooien en volhouden: it’s the economy, stupid! De economie, daar draaide het in de jaren vijftig, de jaren van Wederopbouw, ook allemaal om – dat weet u wel, lieve babyboomer – met dien verstande dat economie toen produceren was. Het nieuwe produceren daarentegen is consumeren.
Zo weet ook Wouter Mensink, shortlistkandidaat voor de Socratesbeker 2016. Een betere wereld kunnen we niet kopen, lezen we in dit nummer, terwijl die wereld er wél baat bij heeft als we ons koopgedrag verbeteren. Mocht het kloppen dat consumeren vandaag inniger dan ooit met ‘Project Ego’ is verweven, laat dan duidelijk zijn om welke heruitvinding de revolutie in ons koopgedrag vraagt.
Namens alle heruitvinders die aan deze editie van iFilosofie hebben bijgedragen wens ik u veel lees- en denkplezier. En jou ook.
Mark Leegsma (hoofdredacteur)
